In mijn boek ‘Relativitijd’ speelt het spirituele boek ‘Een Cursus in Wonderen’ een belangrijke rol. Ik noem dit boek, dat is geschreven door Helen Schucman en William Thetford, beiden destijds hoogleraar aan de Colombia University in New York, uitgegeven door Foundation for Inner Peace en in Nederland door Ankh-Hermes BV, in het vervolg De Cursus. Dit boek wordt wel het Derde Testament genoemd , is verschenen in 29 vertalingen terwijl er meer dan 3 miljoen exemplaren werden verkocht. Een indrukwekkend geschrift dus en de vraag is natuurlijk waarom er zoveel belangstelling voor is. We hebben immers ook het Oude en Nieuwe Testament, waarom nou nog een derde? Het antwoord hierop weet ik niet, kan ik ook niet weten. Er kan uitsluitend bedacht worden dat er kennelijk behoefte aan bestond en die behoefte meen ik te begrijpen. De testamenten die wij kennen zijn in het verleden vaak bewerkt en daardoor veranderd, wellicht aangepast aan de ideeën van de bewerker. En er waren veel bewerkers. De oorspronkelijkheid van die boeken staat niet vast zoals Jacob Slavenburg, Nederlands cultuurhistoricus in zijn boek ‘Het Verguisde Christendom’, uitgeverij Walburg Pers BV, ons duidelijk heeft gemaakt. Hij stelt onomwonden dat naar alle waarschijnlijkheid slechts 20% van de inhoud origineel is. Ik heb de indruk dat De Cursus als het ware een aanpassing is, wellicht een verbetering, in moderne terminologie een up date, maar hoe dan ook meer inspelend op deze tijd. In basis overigens gewoon simpel. Het punt bij De Cursus is dat het erg onwerkelijk lijkt en dat abstract denken bijna een voorwaarde is, terwijl vervolgens die manier van denken leidt tot het loslaten van de abstractie. M.a.w. laat de tekst rustig bezinken, geef het de ruimte en voel wat er wordt bedoeld. Centraal staat in De Cursus dat er slechts twee emoties bestaan, t.w. Liefde en Angst. In mijn boek schrijf ik hierover dat dit mij in eerste instantie verbaasde omdat ik mij meer emoties kan voorstellen zonder die in directe zin te verbinden aan een van deze twee. Toch, bij nader inzien, is het zeer aansprekend. Alle andere emoties zijn allemaal te herleiden tot een van deze twee. Vandaar. Uiteraard vormen de beide emoties elkaars tegenpolen. Het woord Liefde klinkt beladen en is dat eigenlijk ook. Het roept bij mij een gevoel van vaagheid op, zelfs een beetje een verwijzing naar de flower-power tijd van de zestiger jaren, bij velen (nog) wel bekend neem ik aan. Bloemetjes in de haren en lief doen, zoiets. Reeds lang achterhaald en dat is het begrip Liefde geenszins. Het heeft evenmin iets uit te staan met de ons bekende verliefdheid. Sterker nog, die kan best het gevolg zijn van Angst, zo gek als het mag klinken. Je vindt in jouw verliefdheid iets bij de ander dat jou completeert, waarvoor jij vaak onbewust angst had. Helaas wordt uiteindelijk dat angstgevoel niet echt weggenomen, hooguit tijdelijk, en word je toch weer naar jezelf terugverwezen. Liefde heb ik geprobeerd te begrijpen. Het is vanzelfsprekend de warmte die wij daarmee verbinden maar het is zoveel meer. Het is, zoals ik het begrijp, vooral positiviteit in de zin van oprechtheid, medeleven, inleven enz. zonder ook maar enig bijkomend eigenbelang als reden daarvoor. Daarom spreek je hier van onvoorwaardelijke Liefde. Deze Liefde wordt vaak ervaren als iemand een Bijna-Dood-Ervaring meemaakt. Ik maakte daarvan een uitgebreide (literatuur)studie en mij is daarbij opgevallen dat in bijna alle gevallen geen uitdrukking aan deze ervaring kan worden gegeven. Niet in woorden uit te drukken. Op de Bijna-Dood-Ervaringen kom ik later nog terug. Deze vormen als het ware de brug tussen spiritualiteit en wetenschap. Heel bijzonder om te ontdekken. Mijn boek signeer ik op verzoek met de basistekst: ‘Een andere kijk….’ En daarmee doel ik op de gevolgen van de positiviteit. Het is het begin van veel, zo is mijn ervaring. In het volgende blog kom ik terug op Angst.